Ze raken het meest als je ze totaal niet verwacht: complimenten. Vandaag kreeg ik er twee, uit onverwachte hoek. Nou ja ik…, ik niet alleen. Samen met het scrumteam dat ik faciliteer, en waarin ik meewerk, bij Thús Wonen in Dokkum, was ik druk aan de slag. Om 13 uur hadden we een stand up meeting, met onze ‘opdrachtgever’ erbij, de directeur. Ik had haar tijdens de lunch even kort gesproken en ze gaf toen al aan dat ze even tijd wilde hebben om iets met ons te delen. Dat ‘iets’ was een ervaring: vorige week zat ze in de auto en belde ze met een oud-collega. Ze houden elkaar met regelmaat op de hoogte van waar ze mee bezig zijn. Hij vroeg haar: waar ben je trots op (binnen je organisatie). Het eerste wat haar te binnen schoot was ons scrum-project rondom het SVB (strategisch voorraad beleid).
Waarom? Omdat we in korte tijd veel voor elkaar krijgen, waarbij de teamleden met regelmaat heel andere dingen doen dan je misschien van hen zou verwachten, zoals een geweldige presentatie geven aan collega’s en gemeentes. Omdat we dat op een hele prettige manier als team oppakken, waarbij we de rest van de organisatie, en de belanghebbenden van de organisatie, actief betrekken.
En ze bedacht dat dat iets was wat ze niet alleen met haar oud-collega wilde delen, maar ook met ons. Haar timing was – onbedoeld – perfect, want we hadden net geconstateerd dat we minder ver waren met één van de onderdelen van het project dan we graag hadden gezien. Het tempo was erg hoog geweest en we hadden net wat gas teruggenomen. Na haar verhaal waren we in staat te zien dat we wel heel veel andere dingen al wel gerealiseerd hebben, in korte tijd. Het glas was even half leeg geweest, nu was het weer bijna vol ;-). Zo werken complimenten dus.
‘s Middags kreeg ik er nog één, van imagostylist Tineke Huizinga. Ik kwam haar tegen bij Trendship, het door internetbureau Tres georganiseerde evenement over trends. Ze bekeek me een beetje verbaasd: “Wat is er met jou gebeurd? Je haar is korter. Je ziet er heel anders uit, veel volwassener, sterker. Je ziet er prachtig uit.” (Ik vermoed overigens dat dat heel veel met San Francisco te maken heeft.) En er kwam er nog eentje achteraan, van Christel Koning van de Koningshof/Paul Kruger. Ik vertelde haar dat ik haar naam had horen noemen als gegadigde voor een vrouwennetwerk en dat ik gezegd had dat dat een heel goed idee was, omdat ik haar een topvrouw vind. Toen vertelde zij dat zij iemand van dat netwerk gesproken had die vertelde over de workshop scrum die iemand bij ze gegeven had en hoe leuk dat was geweest. Waarop Christel vroeg of die iemand soms Annemieke Mintjes was. Inderdaad. Waarop zij ongeveer hetzelfde over mij had gezegd als ik over haar gezegd had.
Drie op een dag dus. Met een heerlijk effect. Wat mij deed besluiten om zelf vooral ook complimenten uit te blijven delen, dus kijk maar uit ;-).