In een artikel over storytelling schreef ik al eens dat het onmogelijk is je eigen zorgen niet mee te nemen naar je werk. Je kunt daar je verstand op nul zetten, en je zorgen negeren. Omdat dat van jezelf moet, of omdat dat van je verwacht wordt. Maar ze zullen je hoe dan ook beïnvloeden. Ik hou er daarom niet van de persoonlijke zorgen uit de weg te gaan. Ook niet bij de trainingen en workshops die ik geef. Als het even kan maak ik ruimte voor wat mensen bezig houdt, wat invloed op ze heeft, en daarna pas focussen we op het doel van de dag.
Klinkt mooi toch?
En dan word je opeens zelf met je neus op de feiten gedrukt. Merk je hoe moeilijk het kan zijn om je te focussen op je werk door de zorgen die je hebt. Want…
Wat gebeurde er? Mijn beste vriendin is ook mijn nicht. We hebben een heel erg nauwe band, hebben aan een half woord genoeg. Ze belde me op een zaterdag, toen ik in de trein zat naar Leeuwarden. In paniek. “Hij gaat dood.” Ze was die ochtend met haar man naar het ziekenhuis gegaan omdat hij verging van de hoofdpijn. Hersentumor. Ik wilde op dat moment alleen nog maar dat de trein zou omdraaien en rechtstreeks naar ze toe zou rijden aan de andere kant van het land.
We zijn nu een paar weken verder, en er is veel gebeurd. Een paar ups, maar vooral veel downs. Ik ben er veel geweest. Kon de situatie maar moeilijk loslaten, ook als ik niet bij ze was. Tot ik besefte dat het beter is voor iedereen, inclusief mijzelf, dat ik mijn leven blijf leven, en er daardoor voor hen kan zijn. Want jemig, wat staat hun leven op z’n kop.
Dat lukte me in ieder geval zakelijk eerst niet. Hoeveel ik ook hou van wat ik doe, ik vond mijn werk even heel erg onbelangrijk. Kon er de energie met moeite voor opbrengen. Het mooie is dat iedereen om mij heen, inclusief mijn klanten, daar begrip voor had
Dankzij dat begrip en medeleven heb ik even de tijd gekregen om me te herpakken. En kan ik mijn zorgen en verdriet om mijn vrienden nu beter scheiden van het plezier dat ik heb in mijn leven, en in mijn werk. Kan ik weer inspireren en motiveren, wat ik graag doe, en zoals mensen ook van me gewend zijn.
Maar ik besef meer dan ooit hoeveel invloed je persoonlijke situatie op je werk heeft, en doe mijn best daar op een passende manier rekening mee te houden, ruimte te geven. Menselijkheid, elkaar willen zien, en naar elkaar willen luisteren, écht luisteren, dat is uiteindelijk waar het om draait.