Mijn kinderen hebben het voetbalvirus te pakken. Urenlang wordt er gevoetbald, op school tijdens pauzes, na school, na het avondeten. En de échte voetballessen zijn nog maar net begonnen. Dan komen ze thuis en vertellen ze me dat ze ergens in uitblinken: “Mamma, ik heb de meeste goals gemaakt. Ik kan het hardste rennen van de klas. Ik was goéhoéd vandaag. Ik ben de
beste in…”
Wat zou ik graag meer van dat enorme zelfvertrouwen hebben! Want zoiets roepen kan nog als je 9 bent, maar wee je gebeente als je straks ouder bent en je doet het nóg. Ik heb het in ieder geval ergens ‘along the way’ afgeleerd. Cultuur is de boosdoener vrees ik. Friesland, van gereformeerde afkomst. Je kop boven het maaiveld uitsteken? Niet doen, joh, wie denk jij wel dat je bent?
Dat weet ik allemaal wel. En toch is het hardnekkig. Hoe vaak vraag ik me niet af of ik echt genoeg weet van een bepaald onderwerp, of dat ik genoeg vaardigheden in huis heb om een bepaalde opdracht uit te voeren? Te vaak, onnodig, want als ik het gewoon doé is er volop lof. En zelfs als dat niet zo is of niet zo zou zijn, wat wordt ik er dan beter van als ik geen poging waag? Want meestal als ik me zoiets afvraag en te lang aarzel om er iets mee te doen, word ik links of rechts ingehaald door collega’s met iets meer lef, die het wel gewoon doen. En vaak waag ik dan ook nog te denken: “Dié? Nee zeg, dat kan ik beter!” Ja, lekker, doe het dan ook! Muts.
Dus. Ik ga meer doén, minder twijfelen. Zonder me groter te maken dan ik ben. Als ik maar eerst eens begin me net zo groot te maken als ik al ben. Ik heb al flinke stappen gezet, maar er mag nog wel een tandje bij. Want zoals Marianne Williamson al schreef in haar boek Return to love (later is de tekst vaak toegeschreven aan Mandela!):
Your playing small doesn’t serve the world.
There’s nothing enlightened about shrinking
so that other people won’t feel insecure around you.
We are all meant to shine, as children do.
Lees hier de volledige tekst: http://www.goodworksonearth.org/nelsonmandela2.html
Mooi.
Tijdens mijn vakantie in Spanje noteerde ik daarom de volgende tekst voor mezelf:
Tengo fe en mi.
Ik heb vertrouwen in mij.
Ik ben geweldig.
Go girl, go.